Tantra / yoni massage getuigenis

Je vraagt je misschien af waarom dit niet gewoon bij de andere getuigenissen staat? Wel, deze klant is iemand voor wie de tantra massage een heel diepe impact gemaakt heeft en die bovendien heel graag schrijft, waardoor de getuigenis een heel verhaal is geworden. Dus leek het me wel gepast en praktisch om deze als blog artikel toe te voegen. Vanaf nu laat ik S. aan het woord!

Met veel liefde en dankbaarheid schrijf ik deze getuigenis...

Kwart na vier, wanneer ik door de eerste vogels uit mijn slaap wordt gehaald en ik me uitrek als een volleerde ballerina in mijn bed. Ik giechel bij de gedachte, want qua lichaamsvorm ben ik allesbehalve een ballerina... En elegantie is nu ook niet zo direct mijn sterkste kant. Maar ik heb andere kwaliteiten, troost ik mezelf onmiddellijk. 
Vandaag is het zo ver, schiet het door mijn hoofd, terwijl een kriebel door heel mijn lichaam passeert. Was dit nu door de zenuwen, vraag ik me onmiddellijk erna af, of vind ik het stiekem toch een beetje spannend...

Ik ben al geruime tijd bezig, om dit traject aan te gaan, te lang naar mijn idee... Daar waar ik anders recht in zee spring, had ik nu toch eerst even nood aan aftasten van de temperatuur van het water. Lezen, herlezen, opzoekingswerk... Alles even loslaten om dan weer opnieuw te gaan neuzen op de site. Tot ik vorige week genoeg had van pootje baden, en de duik nam om Christophe te mailen. 
Snel kreeg ik bericht terug, ik merkte meteen dat het water warm is en ik veilig mag springen. Na wat heen en weer gemail met vraag en antwoord werd er een afspraak vastgelegd. Het zou nu echt gebeuren. Ik besliste na het vastleggen van de afspraak alles even los te laten en op me af te laten komen. We zien wel wat het brengt, wat er komt, even dicht bij mezelf blijven en vertrouwen op de keuze die ik net gemaakt had.

Maar nu terug naar vandaag, waar de kriebels zich ondertussen meester hadden gemaakt over mijn zijn... Een warme veel te lange douche spoelde alles weg...
Ik genoot bewust van de stralen, die m'n lichaam raakten, dat lichaam dat straks vreemde handen toe zou laten, dat lichaam dat niet weet hoe er mee om te gaan, en dat normaal bang is van elke vreemde man op straat... dat lichaam met honderdduizend voelsprieten, en een hoofd dat constant de lambada danst... Het zal wat worden, lach ik de zorgen even weg. Ik probeer heel de ochtend bewust te zijn van mijn dag en van wat ik doe... Na de douche verwen ik mezelf met een heerlijke kop koffie, de schuifdeur vliegt open, waarop de hond als een dartel veulen de tuin ontdekt. De ochtend gaat aan me voorbij, uur na uur, minuut na minuut... Waarna de klok 13 uur slaat en ik mezelf aanmaan dat ik nu toch wel een versnelling bij moet gaan zetten als ik toch een beetje op tijd op mijn afspraak toe wil komen.

De rit duurt precies uren, terwijl de gps echt wel maar een half uurtje aangeeft. Het is de spanning die op m'n rem rust, waardoor de tijd lijkt stil te staan. Maar ik geraak er... zelfs wat verbaasd dat ik het zo vlot gevonden heb, parkeer ik als een volleerd rally piloot in de veel te kleine parkingplaats.. Een terecht schouderklopje is hier wel op zijn plaats denk ik trots. 
Eénmaal in de gang, met mijn vinger op de bel, slaan de zenuwen toe, mijn maag schiet in de knoop en mijn vinger duwt trillend op de knop die me nog scheidt van wat er straks te gebeuren valt. Ik hoor de klik van de deur, waarop ik onzeker voetje voor voetje m'n weg verder baan. De deur gaat open, een warme goeiemiddag en een stralende glimlach begroeten me, waardoor het ijs onmiddellijk breekt. Er heerst alleen maar warmte en rust wanneer ik de ruimte binnen stap. Ik voel hoe de spanning van mijn schouders glijdt, en plaats maakt voor openheid, en vertrouwen. We starten de sessie met een gesprek, een gesprek dat tussen ons in zweeft, dat zijn plaats en ruimte zoekt om te landen, in alle zachtheid... Ik voel hoe de woorden stromen. Ik, de meest gesloten persoon van West-Vlaanderen... hoor mezelf van alles brengen, het voelt als lucht aflaten van een overvolle ballon... Lucht die dringend diende te ontsnappen, en nu eindelijk zijn weg vindt. Ik voel niet de drang, noch de nood aan aftasten, of toeklappen, neen alles voelt zo zo vertrouwd... Precies alsof we al eerder uren hadden zitten praten.

Maar met praten alleen zullen we er natuurlijk niet geraken... De sessie begint met de ruimte en tijd om me in alle rust om te kleden. Me in een handdoek te wikkelen en me naar de ruimte te begeven. Ik mag plaats nemen op de mat... Waarna er met zo zo veel respect aan de sessie wordt gestart. Ik voel hoe het overvolle hoofd van me de mat raakt, hoe mijn lichaam de mat raakt, en Christophe zijn handen mijn ziel raken. Zacht en veilig, waardoor al mijn radartjes die anders steeds scannen op gevaar, voor het eerst in mijn leven in ruststand gaan... Er is alleen maar stilte, er is alleen maar hier en nu... Ik , Christophe en de mat... De wereld lijkt voor even stil te staan... Geen spoor van een ratrace, geen spoor van moeten... Vandaag mag ik met heel mijn zijn genieten... Vandaag voel ik me voor het eerst echt vrouw, Vandaag voel ik me voor het eerst geen slachtoffer, ben ik zoveel meer dan de littekens die op mijn ziel staan gekerfd... Littekens die Christophe liefdevol omarmt, en verzorgt. Ik voel hoe het kleine meisje in me wordt omarmd, hoe ze wordt gewiegd op de bewegingen, alle pijn , alle verdriet in me wordt omhelsd met iedere warme beweging over mijn lichaam... Even voel ik zelfs de nood om in foetus houding te gaan liggen... Maar verder dan een arm verleggen kom ik niet... Deeltje na deeltje krijgt mijn lichaam zorg, krijgt mijn ziel zorg... En ik geniet met een grote G, ik geniet tot in de diepste vezel.

Ik voel hoe mijn lichaam meedeint op de massage, hoe de huidhonger die zich de voorbije jaren had genesteld, als sneeuw voor de zon verdwijnt... Er is geen schaamte, terwijl ik anders in een mollengat zou kruipen, als ik naakt voor iemand zou moeten staan... Ik, die zo onzeker ben over mijn lichaam, lig daar nu zorgeloos helemaal overgelaten in die veilige handen, die me meenemen op reis naar mezelf. Een ontdekkingsreis, waar ik meegenomen word naar plaatsen die ik zelf niet kende, gevoelens die ik nooit eerder voelde... Ik ben vrouw, ik voel me vrouw zou ik willen roepen terwijl ik hier typ... Een traan van dankbaarheid rolt over mijn wang. Raakt mijn keel en glijdt dan zachtjes over mijn borst naar beneden. Alles lijkt zo natuurlijk te verlopen, van de ene flow naar de andere. Ik stel me open voor de handen die me helen, die me raken tot op mijn meest gekwetste en gekwelde plaats. Het voelt alsof er een pleister wordt geplaatst , er met aandacht en liefde wordt geluisterd naar wat de plaats te schreeuwen heeft... vingers die voelen hoe luid het schreeuwt naar aanraking, naar voelen, en om de energie voor het eerst te laten stromen... Ik schrik van mezelf, ik schrik van wat ik voel... Maar ik dein mee, dein mee op hoe mijn lichaam meebeweegt, op de zachtheid, en de kracht van de energie...

De sessie wordt afgerond, de tijd leek stil gestaan te hebben en tegelijk voorbij te zijn gevlogen. Ik wou dat het eeuwig had blijven duren... Die handen, op dat lichaam van mij, dat zo'n nood had aan aandacht , liefde en heling van die veel te diep gewortelde trauma's. De sessie wordt zo warm, zo liefdevol afgesloten, zodat ik in een roes bij kan komen van wat de voorbije uren me net brachten. Wat wankel probeer ik recht te komen... Veel te snel waardoor mijn lichaam moeite heeft om evenwicht te vinden, Maar ook dit wordt opgevangen en gedragen. En dan komt het, op kousenvoetjes treedt het kleine meisje in me naar voor, vraagt ze om gehoord en gezien te worden, ze lijkt plots zo mooi, zo lief, in haar oogjes vormen zich tranen, tranen van dankbaarheid dat ze gezien werd. 'Wil je een knuffel', hoor ik plots. Mijn hoofd verdwijnt op zijn schouder, mijn lichaam rust tegen het zijne, waarna ik even breek, even al het opgestapelde verdriet de vrije loop laat. Het voelt zo bevrijdend, zo'n opluchting... alle gebroken stukken worden samen gebracht, en voor het eerst voel ik me echt geliefd.

We sluiten de sessie af met een babbel, een babbel die eeuwig had mogen duren... Ik voelde me eens geen alien, alles kon en mocht gebracht worden, en werd met zorg ontvangen. 
Met een hart vol dankbaarheid ben ik huiswaarts vertrokken, hopend dit mezelf ooit nog eens cadeau te kunnen en mogen doen... Want dit, vandaag, was het allermooiste dat ik mezelf ooit heb kunnen schenken. Ik kruip nu in mijn bedje met het hart van een winnaar... Trots op mezelf, en dat kleine meisje in me! 

...

Ieder woord dat ik schreef, meen ik ook meer dan oprecht, komt vanuit het zuiverste en puurste deel van mijn zijn. 
Ik ben je zo ongelofelijk dankbaar voor gisteren! Ik was zo bang, zo zo bang, dat ik nooit zou kunnen genieten van een aanraking...
Dat ik nooit een fijn gevoel zou kunnen ervaren in mijn yoni... Bang om eeuwig gedoemd te zijn in de gevende rol, voor altijd slachtoffer te zijn van mijn verleden... Bang om voor altijd te moeten leven met dat kleine vlammetje in me dat maar niet aangewakkerd werd... Een stil verlangen, dat naar de vergeetput was gedwongen. Bang dat het niet mocht, niet juist is... 

Ik merkte gisteren tijdens de yoni massage dat ik even in mijn hoofd aan het vechten was tegen het fijne gevoel. Ik wist niet hoe ermee om te gaan, het toe te laten, bang om gestraft te worden... Uiteindelijk lukte het me wel om het fijne gevoel toe te laten en mee te deinen op de beweging van mijn energie... Maar wanneer het fijne gevoel te fijn werd, merkte ik op dat ik de veiligheid van mijn hoofd zocht en uit mijn lichaam ging. Een proces dat ik ooit eens verder aan kan gaan, Rome is ook niet op 1 dag gebouwd! En ik ben al zo zo blij, met hoeveel ik gisteren toe kon laten! ik had dit nooit of te nooit durven dromen. 

Het deed zoveel met me, dat iemand me voor het eerst liefdevol en zacht aanraakte, geen handen die pijnigen, geen gebruiksvoorwerp zijn voor de ander. 
Dank u om me een beetje meer mens te maken en me te laten ervaren dat ook ik recht heb om te ontvangen!